Vandaag de dag is er soms een verschil tussen Bijbelgetrouwe christenen of nepchristenen. De laatste tijd krijg ik vrij regelmatig de vraag wat waarom deze termen bestaan.

Steeds vaker noemen reformatorische christenen zichzelf Bijbelgetrouwe christenen. De Bijbel heeft het hoogste gezag en alle andere christenen zijn kennelijk niet (zo) Bijbelgetrouw, Dit wringt voor veel mensen die gelovig zijn maar door reformatorische mensen niet als zodanig worden gezien.

Ik heb daar eens even over nagedacht. Vind ik hier iets van, moet ik hier iets van vinden behalve het luisteren naar mensen en hen te bemoedigen.

Eerlijk gezegd heb ik er geen moeite mee. Het is niet aan mij om te oordelen wie een Bijbelgetrouwe christen is en wie niet. Het behoren tot een bepaalde kerkgenootschap maakt echter niet of je Bijbelgetrouw bent of niet. Los van het feit of er Bijbelgetrouwe christenen bestaan.

Daarnaast is er wel een grens als er sprake is van bewuste belediging, dreigen met geweld of het uitvoeren van geweld. En dat zie ik ook steeds vaker onder christenen gebeuren. LHTBQ+ die bedreigd worden, ook vanuit de kerk. Gelovigen die scheiden, huwen met een buitenlandse partner of alleenstaanden, er is soms zoveel sprake van oordelen en veroordelen. Zij die brieven ontvangen met soms een schokkende inhoud. We hebben gelukkig de vrijheid om veel te mogen en kunnen zeggen maar bedenk altijd dat woorden kracht hebben en opbouwend van aard moeten zijn.

Steeds vaker wordt er van LHTBQ+ christenen gevraagd om te kiezen. Tussen geloof en identiteit. Men wordt als nepchristen beschouwd omdat het onverenigbaar zou zijn. Dat is zeer pijnlijk en ook niet nodig. Laten we eerst naar onszelf kijken, waardoor we vaak in mededogen naar anderen kunnen kijken.

Het is niet aan ons om te oordelen over elkaar. Laten we de handen naar elkaar uitsteken om elkaar te bemoedigen en stimuleren. Doe je mee?