Ook ik heb een coach die met me meedenkt, mij vooral laat denken, die me laat voelen, me laat reflecteren en me laat zoeken in mijn hart. Van haar kreeg ik de opdracht om een afscheidsbrief te schrijven aan de kerk van mijn jeugd. (Gereformeerde Gemeente)

Toen ik er vanmorgen mee begon, werd ik direct terug in de tijd geslingerd en zat ik weer als meisje met mijn hoedje op in de kerkbank. Keek ik naar de mensen om mij heen, luisterde ik naar een preek die ik eigenlijk nooit begreep en damde ik met een jongen die naast mij zat. Hij had stophoestjes (een hele rol) en ik een paar pepermunten of dropjes.

Ik keek terug op een voor mijn gevoel vorig leven, dat ik meer dan 35 jaar geleden heb verlaten. Ik heb altijd gezegd dat het besluit om deze kerk te verlaten het beste besluit van mijn leven is geweest en ook met het schrijven van de brief realiseer ik me weer eens des te meer dat dat inderdaad nog steeds zo is.

Het is vreemd, mooi, pijnlijk en rauw om deze brief te schrijven maar ik raad het iedereen aan. Ook zoveel jaar verder zijn er kennelijk nog weerhaakjes.

Heb je ook weerhaakjes? Schrijf een brief, het helpt je verder..