Het is nooit te laat om in je eigen schoenen te gaan staan.

Acht jaar geleden liep ik het ziekenhuis in voor een onderzoek. Ik was wel gespannen voor de uitslag, maar nooit had ik kunnen bedenken dat er zo’n verpletterende uitslag zou komen. Al vrij snel werden er meer dokters bijgehaald en hoorde ik voor het eerst voor mij het woord kanker vallen. Het tweede woord was mogelijke uitzaaiingen. Ik zie mij en mijn vriendin nog zitten, aan het bureau van de artsen. Waar ik bevroor, geen woord meer kon uitbrengen, begon zij vragen te stellen. De antwoorden die we kregen wilde ik eigenlijk niet horen.

De diagnose eierstokkanker werd gesteld en het was uiterst onzeker of ik het zou gaan overleven. Een operatie volgde en daarna begon de chemokuur. Tijd om mijn gedachten te ordenen had ik niet. Angst overheerste en ik had veel ballen in de lucht te houden. Daarbij nam ik ook veel ballen van anderen over. Ballen met angst en onmacht, ballen van werk.

Tot ik op een dag ziek van de chemo in bed lag. En daar heb ik mijzelf een belofte gedaan. Of ik het overleef of niet, ik ga mijn eigen leven leiden. Ik kies voor mijn mooiste leven.

Stapje voor stapje genas ik van kanker, kreeg ik mijn leven terug en ging ik op zoek, werkte ik aan mij zelf. Met vallen (diep en hard) opstaan en weer verder gaan. Ik werd emotioneel stabieler en kreeg, met behulp van coaching, meer inzichten in mijn eigen interne processen. En nog steeds werk ik aan mij zelf. Ik ben nu 3x in de week in de sportschool te vinden om mijn lichaam sterker te maken.

Ik heb keuzes gemaakt en er is flink gesnoeid in mijn leven. Het waren niet altijd makkelijke keuzes. Eerst heb ik de keuze gemaakt om mijn baan op te geven. Ook heb ik contacten met verschillende mensen echt on hold moeten zetten. Ik ben gaan werken aan het opzetten van How to Overcome Church Hurt en doe ik nu wat ik het liefste doe. Mensen met kerkpijn laten ervaren dat er ook een leven mogelijk is zonder kerkpijn. Kerken en kerkmensen laten zien dat er een keerzijde is van de medaille als veroordeling plaatsvindt. Of als er gezwegen wordt en men wegkijkt van onrecht.

Ik ben in mijn eigen schoenen gaan staan, heb de zakken van mijn reformatorische jas helemaal leeg gegooid en ik pak de kansen die langskomen in het leven. En ik kan niet anders zeggen, dan dat ik nu mijn mooiste leven leef. Ook weer met vallen en opstaan maar daar leer ik van.

Leef jij je mooiste leven? Pak jij de kansen die langskomen? Wat zit er nog in jouw zakken van reformatorische dogma die je leven op slot zet?

Gooi die jas uit, haal het beste uit jezelf, weg met doemgedachten, weg met de zooi van anderen in je zakken. Je bent het waard om ook JOUW mooiste leven vorm te geven. En weet je niet hoe? Neem contact met me op en ik luister naar je. Ik laat je zien hoe je, soms met kleine stapjes, in je eigen schoenen kan gaan staan.