Ik sta op
Inmiddels ligt kerkpijn op de tafel en is het een begrip geworden in de kerk, maar ook buiten de kerk. Als je wilt, kun je er om heen, kun je het wegwuiven in de zin van “ik herken het niet, dus is het er niet”. Of “mensen zoeken aandacht en vallen de kerk aan”. “zeker mensen met onverwerkt leed” en als klap op de vuurpijl: “als je dat roept, ben je de duivel en zorg je voor een dwaalleer”.
Maar hoe dan ook, het is er en het gaat niet hocus pocus weg als je maar hard blijft roepen dat het er niet is.
Kerkpijn en kerkverlating gaat soms hand in hand. Soms gewild, soms ongewild, soms gedwongen en soms onder een subtiele zachte dwang: “wordt het niet eens tijd om een andere kerk te gaan zoeken”.
Lange tijd wilde ik de kerk sparen en dacht ik dat het niet goed was om iets tegen- en over de kerk te zeggen. Maar ik heb intussen ook geleerd dat ook de kerk aangesproken mag/moet worden op zaken die misgaan.
Vele ex- reformatorische of evangelische christenen durven hun stem niet te laten horen. Bang voor de gevolgen in het dorp, in de familie. Maar om te helen en om verder te kunnen is het nodig om die mentale switch te maken.
Waar het hier om draait is eigenaarschap. Verantwoordelijkheid pakken, je plaats in nemen, ja zelfs je geboorterecht opeisen.
Ik sta op om verantwoordelijkheid te nemen voor het leed dat kerkpijn heet. Ik sta op om niet weg te kijken omdat het de kerk is. Ik sta op om mensen die leed is aangedaan een gezicht te geven, een stem te geven. Ik sta op om mensen te leren eigenaarschap te nemen en los te komen van alle weerhaakjes.
In januari 2023 start de eerste groep mensen die kiest voor eigenaarschap om zodoende los te komen van de weerhaakjes. Mensen die naar elkaars verhalen luisteren, delen en leren om zonder de ballast verder te gaan. Gelovig en ongelovig. Alles is goed. Binnenkort komt de flyer met informatie beschikbaar. Voel je vooral heel welkom, ook als je alleen maar wilt luisteren.