LHBTQ+ en kerkpijn

Met enige regelmaat spreek ik mensen die opgegroeid zijn in een reformatorische of evangelische kerk. Bijna allemaal hebben zij de kerk verlaten en soms daarbij ook God aan de kant geschoven.

Veel mensen die ik gesproken heb, geven aan dat zij zich door de kerk onzeker zijn gaan voelen. Altijd komt er wel iemand langs die aangeeft dat hij/zij zich dient te te bekeren en dat deze gevoelens van de duivel zouden komen. De inhoud van vertrouwelijke gesprekken komt soms op straat te liggen of worden de volgende zondag als onderdeel terug gehoord in de preek over “seksuele immoraliteit”.

De meeste LGBT+-christenen die ik ben tegengekomen, hebben soortgelijke verhalen te vertellen, zo niet erger. Dus waarom doen we de moeite om terug te gaan naar deze plaatsen en mensen die ons pijn hebben gedaan? Het simpele antwoord is dat veel mensen nog steeds geloven in een liefhebbende God, en dat zij er nog steeds op vertrouwen dat opvattingen zullen veranderen en dat dingen beter zullen worden. Het geloof dat zij erbij horen. Het vertrouwen dat zij goed zijn zoals zij zijn, ook in de kerk.

Deze week alleen al las ik vijf! artikelen van dominees/voorgangers die aangeven dat deze zonde duidelijk bestreden dient te worden en dat daarvoor geen excuses behoeft te worden aangeboden.

In deze meeste kerken wordt echter er gepreekt dat iedereen welkom is. Toch is “welkom voelen/zijn” een vrij lage lat. Het blijft verboden voor paren van hetzelfde geslacht om te trouwen en veel kerken laten niet toe dat openlijk homo’s de koffie serveren of taken hebben. Soms mogen alleen celibataire LHBTQ-ers blijven

Ik wou dat ik kon beloven dat LHBTQ+ geaccepteerd zouden worden als ze naar een kerk gingen. Maar veel christenen hebben nog een lange weg te gaan voordat ze echt kunnen leven volgens het “Heb uw naaste lief als uzelf”.

Van de LHBTQ+ wil ik vragen niet te grote stappen te zetten. Ik snap het – veel LHBTQ+ hebben redenen om een ​​hekel te hebben aan christenen. Maar we moeten stoppen met mensen buiten te sluiten omdat ze niet in een daarvoor bestemd hokje passen.  We proberen verschillen te begrijpen en toch samen solidair te zijn. Samen op te trekken waar we elkaar kunnen vinden.

Het zou mooi zijn als we elkaar als mens kunnen zien, waarbij verschillen wegvallen en samen leven om al onze naasten lief te hebben. Wie doet er mee om kleine stappen te zetten zodat we elkaar echt kunnen zien.