Reactie vanuit de Gereformeerde Gemeente op de Lotgenotendag

Het kon niet uitblijven, een reactie vanuit de kerk zelf op de door mij georganiseerde Lotgenotendag. Toen ik hoorde van het artikel in de Saambinder (kerkelijk weekblad van de Gereformeerde Gemeente) over deze dag moest ik wel even slikken en het vergde wat moed om het artikel ook te gaan lezen. Met naam en toenaam werd ik genoemd en dat is prima. Ik sta voor de groep mensen die met kerkpijn de kerk verlaat en alle kenbaarheid is welkom.

De inhoud schokte mij hier en daar wel. De aannames over de deelnemers van de dag, aannames over mij, beschuldigingen maar vooral de vloek/vervloeking die over ons/mij werd uitgesproken, raakte mij diep. Nu kan ik wel tegen een stootje of zelfs tegen een flinke stoot maar hier worden kerkverlaters weggezet en krijgen ze nog een schop na. Dat raakt me en snijdt weer door mijn ziel.

En toch lees ik dat stuk ook met een glimlach. Wat legt de schrijver de vinger op de zere plek en is het precies waar kerkpijn over gaat. De toon, de woorden, alles geeft aan wat kan leiden tot kerkpijn. Het zal vast niet de bedoeling zijn geweest van de schrijver maar dit stuk bereikt de gehele Gereformeerde Gemeente en de woorden kerkpijn en Lotgenotendag liggen nu daar in elke huiskamer op tafel. Negatief of positief, het is tot in het hart van de kerk binnengekomen. Daar, waar ik nooit zou kunnen komen, hebben ze het nu zelf bekendgemaakt.

Nog mooier is dat mensen vanuit de kerk zelf nu contact met mij gaan zoeken. Zij die vast zitten en niet wegkunnen. Zij die hun hart willen luchten en zij die gelijk trainingen gaan volgen. En deze mensen zijn ook meer dan welkom.