Steeds meer LHBTI’ers voelen zich onveilig in Nederland

Dat is de kop die ik vanmorgen in de krant las. Vluchtig las ik het artikel door en ik dacht na. Is dat zo voor mij? Voel ik me onveilig? Nee, ik voel me niet onveilig en ik weiger me ook onveilig te voelen.

Ongemakkelijk soms wel, als ik zie dat mensen over ons praten en naar ons wijzen. Maar ook dat leg ik naar me neer, ik hoef daar niets mee.

Als ik om me heen kijk, zie ik de onveiligheid wel. En die onveilige wind waait, vanuit mijn perspectief gezien, uit (een gedeelte van) de christelijke hoek.

Ik zag deze week een post van een voorganger die er niet om loog. En dan zie ik dat mensen in de reacties helemaal los gaan. Met de Bijbel in de hand schoffelen ze iedereen omver. Ik dacht nog, zal ik reageren maar ik kies ook zo mijn momenten. Ik schrijf deze voorganger liever persoonlijk aan en ik doe dan niet mee aan het over elkaar heen buitelen met reacties.

Ook Bijbels Beraad werkt mee aan klimaat waarin steeds hardere woorden klinken. Voorgangers die mensen beschadigen, wegsturen, onder censuur plaatsen. ja zelfs kerkenraden bij wie de LHBTI’er elke maand langs moet komen om aan te geven of hij/ zij een seksuele relatie heeft. Ouders die hun kind verstoten, onder verwijzing naar God en kerk. Zij die geen taken meer mogen doen, op het achterste bankje van de kerk moeten zitten. Je verzint het niet. En dan alle Bijbelteksten die we telkens weer over ons heen krijgen uitgegoten…

Naar mijn mening draagt een gedeelte van het christelijke geloof bij aan een onveilig klimaat. Reformatorisch- en Evangelisch. Ik doe mijn best om dat om te draaien. Dat juist vanuit de kerken die veiligheid wordt geboden. Ik zet me er voor in. Met de juiste stappen. Zodat iedereen zich veilig kan voelen.

En jij? Wat doe jij?