Na het bestuderen van de Nashville verklaring leg ik mijn pen neer en heb ik de neiging om de papieren door mijn werkruimte te smijten. Ik voel me alsof er een bus over mij heen is gereden. Ik ga eerst maar eens een wandeling maken. Tijdens deze wandeling schreeuw ik het uit naar God: “Heer is dit de waarheid? Is dit Uw waarheid? Ik kan er niet bij en ik voel me super verdrietig.

Ik denk terug aan mijn (volwassen) doop, nu een jaar geleden, waar ik zo duidelijk de keuze heb gemaakt om mijn leven aan Jezus te geven. Ik zie mezelf terug in een kerk/gemeente bij voorgangers die de Verklaring hebben getekend en ik raak er van in de war, hoe zit dat dan.

Daarna gaan mijn gedachten naar de mensen die ik ken, mijn broers en zussen, gelovige vrienden, voorgangers, en pastoraal werkers. Ik voel me terechtkomen in een draaikolk van gevoelens. Van boosheid en onmacht maar vooral van veel verdriet. De tranen lopen over mijn wangen. Opeens denk ik aan al de mensen die zich net als ik miskend voelen. Misschien voelen zij zich verraden door de familie, geloofsgemeenschap of anderen.

Weer aangekomen op mijn werkplek is mijn blik is weer helder, mijn hoofd en hart zijn weer rustig. Ik kijk naar alle namen van de mensen die de Verklaring hebben ondertekend. Voor zover ik kan zien zijn het allemaal mannen die HUN waarheid als de BIJBELSE waarheid hebben geponeerd. En deze waarheid wordt over iedere christen uitgestort met aannames en invullingen.

Ik vraag mij af hoe ik een liefdevolle reactie kan schrijven op deze verklaring. Zonder een gebalde vuist maar met een uitgestoken hand.

Want het gaat over mij. Ik zou ervoor kunnen kiezen om de verklaring op bijna juridische wijze te fileren maar ik schrijf het nu vanuit mijn hart. Want deze verklaring gaat over mij, is tegen mij en zegt iets over mij als gelovige, zegt iets over mijn identiteit.

Door deze verklaring ben ik als mens, als vrouw, als gelovige en dus kennelijk geen Bijbelgetrouwe christen, weggezet omdat ik een andere seksuele voorkeur heb. Kennelijk is mijn seksuele voorkeur de maatstaf geworden in plaats van mijn geloofsleven.

Maar ik sta hier en ik vind deze verklaring verwerpelijk in de puurste zin van het woord. De ondertekenaars vergeef ik echter en ik ga graag het gesprek met hen aan. Mijn geloofsleven is iets tussen God en mij en ik laat me niet door mensen van de wijs brengen. Wat zou ik graag alle ondertekenaars van deze verklaring een open hand willen reiken, in relatie met God. Niet alleen voor mijzelf maar voor alle mensen die hier onterecht vreselijk van te lijden hebben. Ook voor hen sta ik op en laat ik zien dat we samen christen EN kerk kunnen zijn.

Ik kom nog even terug op mijn schreeuw naar God en opeens voel ik die liefdevolle handreiking van God naar mijn hart. Het verdriet is weggeëbd en ik voel zoveel liefde van God voor mij en voor mijn roeping. Ik voel me overvloedig gezegend en ik weet: It is well with my soul….