Waar haal ik de moed vandaan…
Vanuit de Gereformeerde Gemeente wordt mij verweten dat ik de Lotgenotendag voor kerkverlaters met kerkpijn heb georganiseerd. Het is kennelijk zo zorgwekkend dat er een artikel in de Saambinder aan moest worden gewijd. En er ook binnenkort mogelijk een artikel in het Reformatorisch Dagblad zal verschijnen over dit onderwerp.
Het is zo belangrijk om deze dag af te wijzen omdat, het gezag van de Bijbel in het geding is en het gaat om zaken van eeuwigheidswaarde, aldus de schrijver van het artikel.
Daarbij werd mij verweten dat ik een sterk relativistische levensovertuiging bezit. Dat het artikel vervloekend op mij overkomt is vanwege deze levensovertuiging.
Eerlijk gezegd heb ik veel liever een relativistische levensovertuiging dan een reformatorische levensovertuiging. Van het laatste heb ik bijna 40 jaar geleden afstand van gedaan en ik blijf zeggen dat dat een van de beste keuzes van mijn leven is geweest.
De rust, de kalmte die ik voelde, haalde bij mij alle moed naar boven om de schrijver van het artikel aan te schrijven en mijn zienswijze naar voren te brengen. En ik ken de concequenties die dat met zich meebrengt omdat de schrijver mijn familie erbij betrekt, wat het voor mij weer moeilijker kan maken. En toch vind ik de moed om pal te staan voor de mensen die op de Lotgenotendag zijn geweest en op de volgende dagen zullen komen.
Mijn vriendin vroeg me dit weekend of ik bang was. Nee, ik ben niet bang. Dit is wat mijn van diep van binnenuit drijft. Dezelfde moed die ik bijna veertig jaar geleden heb moeten gebruiken om mijn keuzes te maken en te vertellen aan mijn ouders en kerk, gebruik ik nu om te blijven staan en niet om te waaien.
Ik sta voor de mensen die deze kerken verlaten met kerkpijn. Die soms wanhopig zijn door de tegenwerking waardoor zij zich niet kunnen ontplooien. Zij die moeten leven met kruimeltjes voorwaardelijke liefde van hun familie. Alleen als zij zich weer voegen naar de regels van de gemeenschap worden ze weer “volwaardig” geaccepteerd.
Schrijver van het artikel, bedankt voor het podium binnen uw gemeente. Bedankt voor het feit dat u ziet dat ik een relativistische levensbeschouwing voorsta, waarin ik klaarsta voor elk mens, elke kerkverlater, wie hij of zij ook is. Om met een open blik naar iedereen te kijken, zonder oordeel.
En wil je naast me komen staan? Weet je welkom. Zo komt er een beweging op gang die niet naar de Lotgenotendag kijkt, maar naar de oorzaak van de kerkpijn en dat dat gaat veranderen.
