Elke keer wanneer ik lees dat LHBTQ+ mensen er niet echt bij mogen horen, raakt dat mij tot diep in mijn ziel. Opvallend is dat het in de kerk dat vaak (blanke) mannen zijn die bepalen of LHBTQ-ers er wel of niet bij mogen horen. Op internet zijn het de volgers van wie het zielenheil er soms van afhangt en schreeuwen en tieren zij hoe verderfelijk LHBTQ-ers zijn en dat zij moeten veranderen om er bij te mogen horen.

Kennelijk is er een ruimte toegeëigend en veel kerken en kerkleden zijn, zonder er verder zelf over na te denken, in meegegaan. Nu de, LHBTQ+-ers, op zijn gestaan en hun rechtmatige plaats willen hebben is Holland in last. Want het voelt voor veel kerken dat zij moeten inleveren, dat zij niet meer mogen geloven wat zij geloven, moeten inschikken en plaats moeten maken. Zou het niet zo zijn dat er geen sprake is van ruimte afpakken, maar dat iedereen recht heeft op zijn of haar legitieme plaats.

Transmensen, gekleurde mensen, homoseksuelen, Non binaire personen, waren er altijd al. Dat is niet van de laatste jaren. Het verschil is nu dat ze zichtbaar zijn geworden en zeggen,: “Hey, schuif eens een stukje op, ik wil hier ook zitten”. Omdat ze nu in het zicht zitten gaat het schuiven en verschuiven en moeten we allemaal schikken..

En schuiven en schikken kan wat kosten. Kosten van je denkbeelden, kosten van de ruimte die je misschien wel te groot is ingeschat.

Je kunt als kerk zuchten en klagen en schoppen en slaan dat je minder ruimte krijgt en dat het je iets kost. Wellicht kun je als kerk ook zeggen, Laten we inschikken en van Gods stoel afstappen en op onze eigen stoel zitten. De leeg gekomen plaatsen kunnen gevuld worden met mensen die wellicht anders zijn dan wij maar niet minder zijn. Laten we met z’n allen christen zijn, zonder oordeel.

Kun je je eigen standpunten naast je neer te leggen en open te staan voor andere meningen, andere denkbeelden. Wat heb je er voor over om te luisteren naar je medemensen. En ook ben je het er niet mee eens, kun je de ander ook een plekje gunnen. En vooral, misschien wel het meest belangrijke…Kun je ook zwijgen. We hoeven niet alles te zeggen.

Deze week kwam er een oud psalmversje in mijn gedachten: “Zet Heer een wacht voor mijn lippen en behoed de deuren van mijn mond.” Vandaag de dag zou ik daarbij zeggen: “behoed mijn vingers voor het toetsenbord…

Als het je iets mag kosten, maak dan ruimte voor de ander, wie hij/zij ook is. En glimlach, de lach vol hoop.